In deze blog wil ik jullie het verhaal van Alexandra laten lezen, die altijd moe was en niet wist waar dit vandaan kwam. Eindelijk hebben we gevonden wat er aan de hand is.
Mijn naam is Alexandra. Ik ben inmiddels 31 jaar, alleenstaande moeder van een dochter van 6 jaar oud en ik heb HPU (een stofwisselingsziekte). Hieronder volgt mijn leven vanaf ongeveer mijn vijftiende jaar in een notendop:
Op ongeveer veertienjarige leeftijd ben ik de pil gaan slikken, destijds genaamd Microgynon 30. Een paar jaar later heb ik mijn eerste afspraak bij de huisarts gemaakt in verband met vermoeidheidsklachten. Als jonge meid lag ik om 21:00 / 21:30 uur al te slapen, en als het even kon ging ik nog eerder. Zodra ik mijn bed uit stapte begon ik te gapen en dit hield pas op wanneer ik weer naar bed ging. De huisarts die ik destijds had heeft mij een aantal keren naar het ziekenhuis gestuurd om bloed te laten prikken. De uitslag hiervan was altijd goed, waardoor ik op een gegeven moment begon te denken dat de vermoeidheid bij mij hoorde en dat het allemaal heel normaal was. Jaren heb ik voorbij laten gaan. Af en toe maanden/jaren gehad dat ik de pil niet slikte. Hierdoor was ik misschien iets minder vermoeid, maar ‘goed’ was het nog steeds niet. Je gaat vanzelf denken dat iedereen zich zo voelt en dat het niks abnormaals is. Je probeert er mee te leren leven en past je leven, waar het kan, aan. Je bent tiener, staat volop in het leven en gaat graag op stap met vrienden. Je laat je dus niet kennen en gaat lekker de hort op met vrienden en doet wat leeftijdsgenoten ook doen. Proberen te genieten van het leven.
Op 26 jarige leeftijd wordt ik moeder van een mooie dochter. Een roze wolk heb ik helaas niet gehad. Dit betekent niet dat ik niet van mijn dochter houd, maar het werd mij allemaal te veel. Een goede moeder, partner, vriendin en werknemer willen zijn kon ik niet opbrengen. Mijn klachten werden alleen maar erger. In 2010/2011 kwam ik vervolgens met een burn-out thuis te zitten. De relatie met de vader van mijn dochter werd in 2012 beëindigd en sindsdien woon ik samen met mijn dochter. Mijn dochter gaat om het weekend naar haar vader. Sinds ik in 2012 weer op mezelf woon heb ik een soort abonnement bij mijn nieuwe huisarts afgesloten. Regelmatig zit ik volledig ingestort tegenover hem en smeek hem zo ongeveer om een oplossing. Het kan toch niet zo zijn dat iemand van mijn leeftijd nergens meer de energie voor heeft. De zorg voor mijn dochter, die volledig bij mij ligt, valt mij nog zwaarder dan ik mij had voorgesteld. Het gevolg hiervan is dat ik niks meer van mijn dochter kan hebben. Na een werkdag fiets ik naar de opvang om mijn dochter op te halen, fiets naar huis en elk klein woordje dat mijn meisje mij wil vertellen is te veel. Ik snauw haar af, heb totaal geen geduld en het liefst duik ik gelijk mijn bed in. Ik loop de deur van de huisarts weer plat. Hij probeert mee te denken naar een oplossing. Wederom worden er weer diverse bloedmonsters afgenomen, ik krijg een ‘slaaponderzoek’ wordt onderzocht door een internist, lever een potje met urine in, maar wederom komt uit alle testen een positieve uitslag. De arts die het slaaponderzoek met mij doorspreekt geeft aan dat ik er mee moet leren leven. Het is niet anders… Daar moet je het dan maar mee doen.
Ik probeer de draad weer op te pakken en ga dingen zoeken die mij energie geven. Ik houd van dansen en Zumba lijkt mij dan ook erg leuk om te doen. In 2014 neem ik contact op met Monique Smets van sportschool Pro Santé! Ik heb het daar naar mijn zin en na de les drinken we met de groep nog een kop koffie. Zo vang ik wat gesprekken op over gezond eten en wat het voor veranderingen bij een aantal mensen teweeg gebracht heeft. Ik leg mijn klacht op tafel waarop Monique mij adviseert om een HPU test te laten doen. Baat het niet dan schaadt het niet dacht ik. Twee weken nadat ik mijn urine opgestuurd had kreeg ik van Monique te horen dat ik HPU heb en dat dit de oorzaak van mijn vermoeidheidsklachten is. Eindelijk, er is iets gevonden!! Heel bizar hoe blij je kan zijn dat er een stofwisselingsziekte bij je is vastgesteld. Op advies van Monique ben ik gelijk begonnen met het slikken van B6 (actieve vorm), Mangaan en Zink. Wanneer je HPU hebt, heb je een tekort aan deze stoffen. Ik moest het natuurlijk even de tijd geven, maar toen de tekorten steeds meer werden aangevuld, begon ik mij steeds beter te voelen. Er ging een wereld voor mij open! De hele dag door gapen is verleden tijd, ik heb meer energie, kan meer van mijn dochter verdragen waardoor de sfeer thuis ook beter geworden is! Wat een geluk dat Monique Smets op mijn pad gekomen is!
Ik besloot het hier niet bij te laten en probeer nog meer uit het leven te halen. Steeds meer ben ik mij aan het verdiepen in wat gezonde voeding inhoudt. Onlangs onder begeleiding van Monique een Innerwave Detoxkuur gedaan. Ik wilde mijn lichaam reinigen en helemaal een nieuwe start geven. Kijken wat het mij nog meer zou brengen. Mijn lichaam is nog bezig met herstellen, maar wat ben ik al blij met wat ik tot nu toe bereikt heb. Zestien jaar lang wordt er niks gevonden en wordt er niets anders gezegd dan dat je met je klachten moet leren leven. Ik ben er inmiddels achter dat dat niet hoeft, dat het anders kan!!! De combinatie van gezond eten (ik vermijd zo veel mogelijk de suikers, eet minder lactose en maak alles zelf) en het slikken van de supplementen hebben een nieuwe wereld voor mij geopend!
Heb jij ook klachten waar je maar niet van af komt dan adviseer ik om eens contact op te nemen met Monique Smets. Samen met haar kun je een plan van aanpak maken en kijken wat het jou kan brengen. Wie weet kom jij, net als mij, ook wel van je klachten af! Wil je daarnaast ook wat aan je conditie doen en lekker maar vooral ook gezellig trainen? Monique geeft haar lessen met zoveel enthousiasme zodat elke les opnieuw een feestje is.
Dank je Alexandra voor het delen van dit verhaal en ik ben heel blij dat we/jij al zo’n stap hebben kunnen zetten. We blijven doorgaan met de zoektocht en zo kijken of we nog meer stappen kunnen zetten.